Tot slot

Om 19u15 landen we op Vaderlands bodem. Ons harten slaan sneller, de adrenaline neemt toe. Straks zien we dankbaar onze naasten terug.

We zijn een avontuur rijker. Uzbekistan, de verre onbekende bestemming lijkt voor ons nu opeens niet zo ver meer te zijn, niet meer onbekend. Uiteraard was de periode te kort om het land volledig te kennen. Als reiziger doe je veel indrukken op, maar we blijven toeristen.

Zelf hebben we het ervaren als een gastvrij land. Een land dat heel veel aan cultuur te bieden heeft. Een land dat gemakkelijk te bereizen valt.

Uzbekistan is de derde grootste politiestaat ter wereld( gelezen en gehoord van inlanders ) Zelf hebben we er weinig of geen problemen door ondervonden. De controles op alles wat openbaar zijn daar heel streng. Mogelijks heeft dat ook zijn voordelen en kunnen we er wat uit leren…

Om af te sluiten wil ik ieder danken die ons dagelijks via deze blog gevolgd hebben. Aan diegene die een reis naar Uzbekistan plannen mogen altijd kontacht opnemen.Eerstdaags plaats ik nog een diapresentatie op deze blog.

Riga Letland

Riga Letland.

Bij het wachten op onze vlucht van Tashkent naar Riga horen we West-Vlaams spreken van  2 Reizigers die op dezelfde vlucht wachten als die van ons. Hoewel deze reizigers al een 40 tal jaren in het Leuvense wonen, hun West-Vlaams taalgebruik hebben ze in ere gehouden. Algauw worden de reisverhalen en de belevenissen van Uzbekistan uitgewisseld. De wachttijd van Riga naar Brussels is 12u! We besluiten om met ons vieren deze tijd te benutten om de stad te bezoeken.

Riga is een historisch stadje dat meer dan een bezoek waard is. Helaas komen we in een temperatuur verschil van 20°! En alsof dit nog niet genoeg is, het regent pijpenstelen. We trakteren ons zelf in een mooi typisch brasserietje. Vervolgens bezoeken we de Dom van Riga. We hebben geluk om 12u gaat er in deze Dom een concertje door. Een fijne onderbreking in dit rotweer.

Bus 22 brengt ons weer naar de luchthaven. Dit voor het laatste stukje van ons avontuur.

Onze laatste dag in Uzbekistan.

Onze laatste dag in Uzbekistan.

Voor de laatste keer wandelen we in Tashkent. We kiezen weer voor de nieuwe stad met zijn prachtige gebouwen en parken. Met momenten wanen we ons in Dubai. Alles is hier zo groots.

 Een laatste terrasje, een lunch, een laatste metrorit.

Vannacht vertrekken we naar Riga (Letland)5u30 vliegen. Daar hebben we een wachttijd van 12u. Net genoeg om ook deze stad te verkennen. Meer hierover in een volgend verslag.

Tashkent

Hoewel we al redelijk aan de warmte gewend zijn, hebben we toch de indruk dat het vandaag nog warmer is dan de vorige dagen. Het is zondag, hier is dat ook te merken, weinig verkeer, minder taxi’s alles op een trager tempo. Ook wij doen het vandaag wat rustiger aan. De meeste bezienswaardigheden hebben we hier gezien, en trouwens we hebben morgen nog een volle dag.

Daar de metrostations beschreven staan als prachtige monumenten besluiten we kaartjes te kopen en de belangrijkste trajecten af te leggen. We voelen ons als twee kinderen die met kaartjes onbeperkt op de kermis mogen stappen. Helaas mogen er geen foto’s genomen worden. Er is een overvloed aan bewaking en controle. Wel willen we erbij vermelden dat ze tegen ons steeds heel vriendelijk en behulpzaam waren. Onze “ toevallige gidsen” die we gisteren hebben ontmoet vertelden ons dat Uzbekistan de derde grootste politiestaat ter wereld is. Het aantal mannen in groen uniform is hier in dit land ook niet te tellen.

Verder doen we de wandeling die we gisteren deden nog eens over, nu zonder onze gidsen. We zoeken in de parken de koelte op. We geraken ook niet uitgekeken op de mooie kleurrijke fonteinenshows op de maten van de aangepaste muziek.

De avond sluiten we af in de schaduw van het operagebouw. Deze buurt is zeker de rijkste van Tashkent. Hier vinden we winkels met grote namen. Ook onze Belgische Villeroy and Boch porselein heeft hier een vestiging. We kiezen een mooi terrasje om te lunchen. Gastronomisch valt er in dit land niet veel te beleven. Het is lekker, goedkoop en daar is alles meegezegd. Mogelijks heb ik een verkeerd beeld over de Uzbeekse gastronomie daar we heel voorzichtig zijn ten gevolge van de darmontsteking die we hier heb opgelopen.

Dat Uzbekistan een moslimland is dat staat vast. Wij echter stellen vast dat we hier niets gemerkt hebben van de ramadan ( we zitten midden de ramadan tijd ). Er wordt nergens meer gegeten en gesmuld dan hier. De omvang van de ( oudere )dames en heren bevestigen deze stelling. De kledij van de vrouwen laat niets vermoeden dat ze moslim zijn, zelden zien we iemand met een sluier op het hoofd. De talrijke minaretten blijven stil, geen gezang, geen oproep naar gebed. Tenslotte is het hier op zondag rustdag en niet op vrijdag.

Een bijzondere ontmoeting



Khast Imon



 In de morgen bezoeken we Khast  Imon. Met enige verlegenheid, uit angst dat ik in herhaling val durf ik deze schoonheid bijna niet beschrijven. Khast Imon is (alweer) een gewezen Koranschool. We zoeken de schaduw en we vleien ons tegen een muur om het verhaal van dit monument tot ons te laten doordringen.

In één van de grote binnenzalen kunnen we de grootste koran bezichtigen van heel centraal Azië. De kleinere zaaltjes zijn ingericht als museum waar eeuwenoude korans verzamelt  zijn  van over de gehele wereld, het zijn allemaal één voor een mooie kunstwerken  Ondanks dat de koran voor ons geen enkele betekenis heeft, betrappen we er ons van dat we er helemaal stil van geworden zijn.

De chorzu Market. Deze hadden we al vluchtig bezocht toen wij hier 2 weken eerder waren aangekomen. Toen hadden we al besloten dit over te doen. De hele markt is een dorp op zijn eigen met: een groenten- uien- fruit- eier - kruiden- brood- banket- schoonheidsproductenmarkt en zo kan ik nog een tijdje doorgaan. Alles is netjes gesorteerd naast elkaar.

 En van ieder soort staan er honderden verkopers die net het zelfde verkopen. Uiteraard ontbreken ook hier de leuke terrasjes niet waar we met een fris drankje de mensen kunnen gade slaan.

Netheid. Oezbekistan is het netste land dat we ooit bezocht hebben. Zelfs hier op de markt zouden we geen druivenpitje op de grond durven laten vallen. Alles is hier zo proper en  clean.



Onze gidsen  van links naar rechts Zafar , Sebastiaan ( de Duitser)en Radhavan.



De bibliotheek

In de vooravond besluiten we met de metro naar ons hotel te gaan. Gewapend met onze lonely Planet ( lees Engelse reisbijbel ) stappen we op de metro. Algauw trekken we de aandacht van 3 jonge mannen ( we schatten ze 30- 35jaar). Mogen we jullie boek eens inkijken? Vragen ze ons in keurig Engels. Wat gaan jullie hier in Tasjkent nog bezoeken? We halen onze schouders op, en meteen vertellen ze dat we 2 halten verder de opera kunnen bezoeken. Graag willen ze ons tot daar vergezellen. Fier vertellen ze ons dat we nu in “het nieuwe Tashkent “zijn.

De opera is helaas gesloten, maar er is hier nog meer te ontdekken, de nieuwe bibliotheek, de grote ambassades, het park van de onafhankelijkheid. Het Timor plein. De show met de dansende fonteinen. Intussen vertellen ze ons de geschiedenis van hun land. Oezbekistan is nog maar 21jaar onafhankelijk. Sindsdien is er een groeiende welstand. Dit is ook te merken aan de grootsheid van de overheidsgebouwen. Alles is hier big en bigger.

Zonder dat we het goed beseffen zijn we intussen een 4tal uren verder. We besluiten een terrasje op te zoeken en onze gidsen te bedanken met een drankje. Het terras ligt in één van die mooie parken vlak naast het duurste restaurant van Tashkent (dat weten we van onze gidsen). De drankjes mochten we onder geen enkele voorwaarde zelf betalen. Wij waren hun gast. Als slot vragen we hen of zij voor ons in het Uzbeeks een taxi willen bestellen naar ons hotel. Want heel wat taxirijders verstaan geen enkel woord Engels. Ze laten een taxi stoppen en voor we het goed beseffen betalen zij onze rit naar hotel terug.Nog gauw geven ze hun telefoonnummer. Mochten we hoedan ook hier in de problemen geraken dan ziijn ze bereid ons te helpen Dankbaar denken we aan deze 3 vreemdelingen die zomaar met ons op pad zijn geweest. Wat weten we van hen? Twee van hen hebben in Zweden gestudeerd en zijn nu zakenpartners. Ze hebben al heel wat landen in Europa bezocht. Brussel kennen ze van de “grote markt” manneke pis, de chocolade en de verschillende soorten bier. De derde man is van Duitser  die met een Uzbeekse vrouw gehuwd is. Deze laatste is hier in vakantie. 

De bibliotheek

Het kleurrijk fonteinespectakel

 











Van Bukhara naar Tashkent

Deze morgen is er een hele attractie aan ons hotel Er hangt een nieuw bord aan de deur van het hotel met vermelding: Rally Mongolië 2012. De speciaal uitgeruste wagens die voor de deur geparkeerd staan hebben heel veel bekijk. De rally is  gestart in Londen, in grote trekken rijden ze door Duitsland, Roemenië, Turkije, Iran, Turkmenistan Uzbekistan om te eindigen in Mongolië. In 30 dagen leggen ze een een 1/3 van de wereldbol af.

Vandaag bezoeken we het Summer Palace van één of andere  Emir. (Summer palace kan je vergelijken met wat wij een kasteel zouden noemen). De prachtige gedecoreerde kamers zijn gevuld met uitzonderlijke giften  vazen, klokken, zilverwerk…deze geschenken waren een soort tol  om Bukhara te mogen binnenkomen . Giften uit alle hoeken van de wereld vooral China, Japan en ook een groot deel vanuit Europa. Dit alles dateert uit de bloeiende handelsperiode van de zijderoute. Bukhara was in die tijd een heel belangrijke handelsstad.

Onze laatste avond in deze stad sluiten we af op het meest sfeervolle  terras. Onder de bomen aan het vijvertje de kleurrijke  sfeerverlichting. Tijdens onze lunch genieten we met het bekijken van al die verschillende mensen.

Bukhara Emir's summer palace

Deze morgen is er een hele attractie aan ons hotel Er hangt een nieuw bord aan de deur van het hotel met vermelding: Rally Mongolië 2012. De speciaal uitgeruste wagens die voor de deur geparkeerd staan hebben heel veel bekijk. De rally is  gestart in Londen, in grote trekken rijden ze door Duitsland, Roemenië, Turkije, Iran, Turkmenistan Uzbekistan om te eindigen in Mongolië. In 30 dagen leggen ze een een 1/3 van de wereldbol af.

Vandaag bezoeken we het Summer Palace van één of andere  Emir. (Summer palace kan je vergelijken met wat wij een kasteel zouden noemen). De prachtige gedecoreerde kamers zijn gevuld met uitzonderlijke giften  vazen, klokken, zilverwerk…deze geschenken waren een soort tol  om Bukhara te mogen binnenkomen . Giften uit alle hoeken van de wereld vooral China, Japan en ook een groot deel vanuit Europa. Dit alles dateert uit de bloeiende handelsperiode van de zijderoute. Bukhara was in die tijd een heel belangrijke handelsstad.

Onze laatste avond in deze stad sluiten we af op het meest sfeervolle  terras. Onder de bomen aan het vijvertje de kleurrijke  sfeerverlichting. Tijdens onze lunch genieten we met het bekijken van al die verschillende mensen.

Bukhara old city

Ahmed is vandaag onze gids. Op een deskundige wijze loodst hij ons door de “Old city” van Bukhara. Daarbij vertelt Ahemd op boeiende wijze de geschiedenis van deze stad.

Bukhara heeft meerdere Medressen met uitzonderlijke mooie minaretten. Medressen zijn Koranscholen. De grootsheid van deze monumenten overtreffen elke verbeelding. De hoge muren zijn bekleed met prachtige mozaïeken, Als toetje op de taart staan er op de gebouwen grote koepels die ook beladen zijn met blauwgeglazuurde tegels. Een pracht waar onze ogen niet aan wennen. Medressen hebben een grote binnenkoer waar alle kamertjes van de toenmalige studenten op uit komen. Elk kamertje heeft een mooie deur die op kunstzinnige wijze versierd is.

De kamertjes worden nu gebruikt als souvenirs boetiekjes. In de grotere lokalen worden artikelen van de zijderoute verkocht: Tapijten, met de hand geborduurde tafellakens, sjaals van zijde enz.…Voorlopig hebben we nog kunnen weerstaan aan de verleiding om hier te kopen.Of we dit volhouden dat is een andere kwestie.

Katoen, zijde, en kruiden zijn hier de grootste export-producten van het land.

Om de dag af te sluiten zijn we naar een dansvoorstelling van Uzbeekse danseressen geweest. Dit afgewisseld met een  prachtige modeshow van plaatselijke ontwerpers. Het is meer dan duidelijk dat ook hier grote Europese ontwerpers ideeën komen op doen en dat er hier ook rijke mensen zijn.

Dit  alles speelt zich af op prachtige binnenkoer van een Koranschool.

Een minder leuke dag vandaag.

 Al een week heb ik last van een soort darmontsteking.Vreemd genoeg zijn de meeste ongemakken s’nachts en in de voormiddag. Na een hele week streng dieet en het innemen van antibiotica blijven de ongemakken niet achterwege.

Nu begint het verhaal: Aan onze “ kotmadam “vraag ik waar ik een dokter kan raadplegen. Helaas begrijpt onze bezorgde “kotmadam” weinig Engels. De 15 jarige zoon  Ahmed wordt erbij gehaald.

 Eerst een woordje uitleg over de zoon:15jaar goed Engels sprekend, alles draait hier rond deze jonge man. Ahmed  is tolk, lost alles op wat met computers te maken heeft en hij weet in elke omstandigheid raad.

Vervolgens wordt opa erbij gehaald, opa zal ons naar het ziekenhuis brengen. De jongen gaat mee als tolk. Bij aankomst in het hospitaal onderhandelt  opa met de “receptie” van de kliniek. Ontgoocheld deelt hij ons mee dat ze hier geen toeristen verzorgen. Gelukkig herinnerd hij zich dat hij in een andere kliniek een relatie kent die ons zeker zal helpen!

Een paar km verder komen we aan in het volgend ziekenhuis. Daar hebben we meer succes! Ik word als een koning behandeld. Meteen belanden we in het “ kabinet” van de dokter. Vijf dokters zitten daar klaar. Geen enkele dokter spreekt een woord Engels, maar we hebben onze tolk bij!

Na het aanhoren van mijn klachten start er een zwaar beraad. Ze besluiten mij hier een voormiddag te houden, mij baksters te geven en ik zal tegen de avond bijna helemaal genezen zijn! Ik word op een bed gelegd ( in een soort dagkliniek)en de tv wordt aangezet (de Olympische spelen).

Met de steun van mijn vriendin, en twee verplegers die geen voet van mijn bed wijken onderga ik het hele gebeuren.

Vervolgens mag ik weer naar het zelfde kabinet gaan. Waar de dokters nog geduldig op dezelfde plaats zitten. Nu wordt er beraadgeslagen over wat ik zal moeten betalen. Ze betrekken ook Ahmed  in hun onderhandeling. Wij begrijpen geen woord van wat er gezegd wordt.

De betaling : Aarzelend tikken ze op hun rekenmachine het cijfer 40.000 sum (€ 11) . Kan ik een ziektebriefje krijgen voor de verzekering en voor het geval dat ik moet terugkomen vraag ik? Ziekte briefje ??? daar hebben ze nog nooit van gehoord. Dan maar vragen om een ziekenhuisfactuur. Ziekenhuisfactuur wat is dat ??? Ten slotte waag ik het erop of ze  een beschrijving willen geven van het spul dat ze in mijn arm hebben gespoten. Dat krijg ik wel maar in Uzbeeksgeschrift. Weer werk voor Ahmed!

Daar ik mijn echtgenoot niet wil ongerust maken mail ik alle gegevens door naar onze dochter Sophie. Op haar beurt gaat zij met alle gegevens naar haar huisdokter. Van die dokter krijg ik (per mail) een hele vragenlijst die ik moet invullen. Nog even later krijg ik een lijst met wat ik mag en niet mag innemen. De dokter is ervan overtuigd dat de baksters een  goede beslissing waren, en dat ik eigenlijk al aan de eindfase ben van het genezingsproces.

Dank aan: Bart en Sophie, Lut voor haar steun, Ahmed, de “kotmadam” en de opa alsook het ganse team in het ziekenhuis en niet te vergeten de dokter van het thuisfront.

Bukhara , vandaag doen we het rustig aan

Het is snikheet 40° graden, waarschijnlijk de warmste plek van Uzbekistan.  Mierzoete thé drinken op de binnenkoer van ons hotel. Een boek lezen, wat wandelen in kleine verlaten straatjes. Om 20u30 is het hier pikdonker. We hebben de indruk dat alle inwoners van Bukhara hier s’avonds  samen komen om te kuieren in het parkje en rond het kunstmatig aangelegd vijvertje met bijhorend parkje. Om het wat koeler te maken staat er op de rand van de  pool om de meter een fel kleurrijke fontein. De frisheid is te voelen tot 10m van de pool. Uiteraard profiteren de mooie terrasjes van het fris spektakel. Om de sfeer compleet te maken treedt er elke avond een plaatselijke “Will Tura” op die het pleintje opfleurt met muziekklanken.

We genieten van de mensen die doelloos heen en weer wandelen. We zien jonge slanke giechelde meisjes de aandacht trekken van hun leeftijdsgenoten van het andere geslacht. Zou hier een romance uitgroeien vragen we ons af?

Even later doen we de vaststelling dat de oudere dames hier zeer zwaarlijvig zijn. Zouden die giechelende meiden over 20 jaar ook zo een omvang aannemen? En zullen deze jongeren dan ook een mond vol gouden tanden hebben? Vragen die voor ons altijd onbeantwoord zullen blijven.

 

Samarkand - Bukhara

Onze laatste dag in Samarkand. Om 12u15 vertrekt onze trein naar Bukhara. We zijn gelogeerd  in de schaduw van het Gur-E –Amir  mausoleum ( lees een soort moskee met  geglazuurde tegels) We brengen  nog een laatste groet aan dit mooi monument. Tot onze verbazing staat daar een heel leger met jonge soldaten. Met heel veel moeite vinden we iemand die Engels spreekt. Deze verteld ons dat als deze jonge soldaten afgestudeerd zijn en dat ze vandaag hun diploma in ontvangst mogen nemen. Het hele gebeuren speelt zich af in de binnenkoer van het Gur-E –Amir  mausoleum.We hebben net nog tijd genoeg om de hele ceremonie mee te maken. Er wordt gedefileerd, gebruld zoals het bij een leger hoort. De diploma’s worden één voor één uitgereikt gevolgd door enkele korte toespraken van enkele professoren. Tot slot wordt het Uzbeeks volkslied gespeeld door de militaire muziekkapel. Zoals het hoort staan wij ook in fiere houding recht bij dit plechtig gebeuren. De trotse moeders en de liefjes van de soldaten staan klaar met grote boeketten bloemen (lees grote boeketten kunstbloemen!)

De treinrit naar Bukhara duurt 3 uur. Alweer lijkt het station meer op een luchthaven dan een treinstation. Zonder paspoortcontroles en treinticket geraak je niet binnen in het station. Ook de bagagecontrole is vergelijkbaar aan een luchthavencontrole. Als alles grondig gecontroleerd is mogen we door naar het juiste perron. Op ticket staat vermeld welke wagon we moeten nemen alsook genummerde zitplaats. Alles staat in het Uzbeeks geschrift, m.a.w. voor ons onleesbaar. Met wat hulp geraken we op de juiste plaats.

Bukhara: Het is niet te verwonderen dat deze stad menig harten heeft gestolen van de toeristen. Een prachtig plein met een groen parkje, een pool met fonteinen omringd door historische gebouwen, voeg daarbij nog wat leuke restaurantjes en de cocktail is compleet.

We kunnen kiezen uit een groot aantal hotels en bed en breakfast’s (B&B). We kiezen voor het New- Moon hotel www.newmoon-hotel.com. Een hotel een authentiek gerestaureerd hotel. Daar het hier laagseizoen is kunnen we onderhandelen over de prijs. De prachtige binnenkoer heeft meteen ons hart veroverd.

Urgut

Gisteren hebben we een afspraak gemaakt met de vader van de postmeester van het plaatselijk postkantoor. Alles kan hier met de plaatselijke bevolking geregeld worden. De man wil ons naar Urgut brengen 40km vanwaar we gelogeerd zijn.

Hoewel we ons hier veilig voelen laten we ons afhalen aan ons guesthouse, Zodat ons “kotmadam”weet met wie we optrekken.Uiteraard betalen we voor de rit heel wat minder dan aan de officiële taxi’s.

Geld wisselen ervaren we ook als een soort sport. Langs de drukke straten staan hele troepen mannen met zakken geld. U leest goed zakken geld! Madam exchange  money roepen ze in koor. We wisselen onze euro’s aan diegenen die ons de beste koers geef. Voor één  euro krijgen we 3300 sum , Uit noodzaak hebben we ons nieuwe toiletzakken gekocht om ons geld in op te bergen. Reken en tel maar zelf: €100 in briefjes van 500 of 1000 33OOOO  sum in briefjes van 500 of 1000 sum!

De rit naar Urgut  lijkt een beetje of we Paris Dakar aan het rijden zijn. Helemaal door elkaar geschuid komen we anderhalf uur later aan in Urgut. Het platte dorre landschap wordt nu omringd door een gebergte.

De markt van Urgut : een veld met duizenden  auto’s bevestigd ons vermoeden dat het hier een heel drukke bedoening zal worden.  Honderden kraampjes net gesorteerd per artikel dat ze verkopen. Stoffen bij elkaar , groenten en fruit,ijzerwaren schoonheidsproducten  enz… Per soort verkopen ze allemaal hetzelfde.Niemand verstaat hier een woord Engels. We zijn hier ook de enige buitenlanders.Met gebaren taal maken ze ons duidelijk dat we een foto van hen moeten nemen. Waarom? Dat is ook voor ons een open vraag.

De dames hebben letterlijk een mond vol gouden tanden. De meeste dames zijn daarbij nogal heel zwaar opgemaakt. Velen kleuren hun wenkbrauwen zo fel dat ze de ene wenkbrouw met de andere verbinden . Zo bekomen ze één dikke zwarte lijn op hun voorhoofd.

Onderweg stellen we vast dat in de kleine dorpen de tijd nog even is blijven stilstaan. Vervoermiddelen als ezel en kar zijn hier geen uitzondering.

Over vervoermiddelen gesproken, fietsen en brommers zie je hier nauwelijks. De auto’s : heel veel oude Lada’s, verder nog Daewoo  en Chevrolet. Steeds de kleinere types. Verder geen enkel  ander automerk. Ons “ kotmadam” verteld ons de dat er  enkel Chevrolets mogen worden ingevoerd. Een paar jaar eerder waren dat Daewoo’s en nog daarvoor Lada’s.               

De wegen zijn niet gemarkeerd met strepen. Hier oversten ze links en rechts. Vrouwen zie je hier niet een wagen besturen.

Wel is er veel politie controle ( Nederlanders die we hier ontmoet die ze de groen petten noemen). Bij elke controle moeten ze hun pasport tonen. Meermaals hebben we al gemerkt dat ze wat geld toeschuiven om door te mogen rijden. Zodra ze merken dat er toeristen in de wagen zitten geven ze met een nors gebaar dat er mag doorgereden worden

Samarkand

Ons plan om vandaag naar Shakhrisabz te gaan hebben we afgeblazen. De warmte en de andere keuken hebben als gevolg dat we ons niet in topvorm voelen. Het is onze gastvrouw ( wij noemen ze onze kotmadam)opgevallen dat we deze morgen ons ontbijt bijna onaangeroerd hebben laten staan. Met moederlijke zorg zei ze: deze avond geen zware lunch! Ik maak voor jullie rijst en droog brood!  Ik breng jullie yorhurt,en vandaag moeten  jullie het kalm aandoen! Denk eraan dat het jullie vakantie is en jullie mogen zeker niet ziek worden. Ondanks dat onze “kotmadam” zeker 25 jaar jonger is dan onszelf voelden we ons als kinderen die de raad moeten opvolgen van wijze bezorgde “kotmadam”

We volgen haar raad op.  Een ochtendwandeling naar Registan waar we niet op uitgekeken geraken.

Treintickets gaan kopen voor overmorgen naar Bukhara . Hier een treinticket kopen is zoals bij ons een vliegticket. Zonder uw pasport en heel dossier kan je niet trein op.

In de avond gaan we nog even naar de grote bazaar. Zo kunnen we een stukje proeven van het dagelijks leven van de Oezbeken.  Als  afsluiter van de dag maken we plannen voor de volgende dag .

Samarkand

Vandaag hebben we afgesproken met een gids. Op een ludieke wijze vertelt hij ons de geschiedenis van Samarkand. Registan ( zie foto startpagina blog ) beschrijven is bijna een onrecht. Woorden foto’s schieten te kort om deze monumenten te beschrijven. We voelen ons als Lego popjes bij de grootsheid van deze gebouwen. In deze medressa’s waren vroeger de Koranscholen gevestigd. De kleine kamertjes van de leerlingen zijn nu kleine souvenirshops. De deuringangen zijn amper 1,4m hoog, daarboven hangt nog een soort overgordijn zodat je heel klein moet maken om binnen te gaan. De reden hiervoor is dat je steeds moet buigen bij het betreden van een privéplaats.

We bezoeken ook de Old tomb van profeet Daniël.

De legende vertelt dat de profeet elk jaar een halve inch ( ong.1,25cm) groeit. In tussen is de tombe al 18m lang. Van ons wordt verwacht dat we 3 keer eerbiedig rond de tombe lopen. Daarna mogen we een wens doen. Mocht onze wens waarheid worden, dan zal je er zeker nog van horen!

Nog een woordje over ons gastgezin. Het is heel fijne verblijfplaats. De gastvrouw verwent ons met een heerlijk uitgebreid ontbijt. Alles maakt ze zelf klaar , pannenkoekjes , roerei , confituur , het kan niet op. Op aanvraag mogen we s’avonds mee eten met de familie, iets waar we morgen naar uitkijken

Samarkand

Om naar Samarkand te reizen moeten we één uur voor vertrek in het treinstation zijn. Alweer kunnen we onze ogen niet geloven. Zoals alle overheidgebouwen straalt ook dit station een buitengewone luxe uit. Alles hyper modern glimmende natuurstenen vloeren, alles kraaknet.

De bagage en de pasporten worden gecontroleerd zoals op de luchthaven. Er is heel veel controle, maar het komt niet arrogant over.Iedereen is bereid om ons naar het juiste spoor te brengen.

De trein: een super de luxe trein! Aan ieder wagon staan 2 stewards/stewardessen. Elke reiziger wordt persoonlijk naar zijn gereserveerde plaats begeleid. Zelfs onze bagage wordt door hen op de trein getild. Nog voor ons vertrek krijgt ieder reiziger een fris glaasje water. Er zijn tv’s aan board alsook de wifi ontbreekt niet. Om het geheel compleet krijgen we na een half uurtje treinen nog een ontbijt op de koop toe.

De rit duurt 2u30. Om 8u zijn we vertrokken en stipt  om 10u30 komen we in Samarkand aan.

ons B&B guesthouse Dilshoda Samarkand

Bij aan komst in Samarkand worden we nogal gauw overspoelt door verschillende taxichauffeurs en gidsen. Je merkt dat het tarkoerisme in deze periode redelijk kalm is.Het hoogseizoen is hier in oktober november als de meeste hitte voorbij is. Daar geen enkel hotel of guesthouse volboekt is kunnen we onderhandelen met de prijzen. Na enkele guesthouse bezocht te hebben besluiten we in Dilshoda als verblijfplaats te kiezen. Alle bezienswaardigheden zijn te voet bereikbaar.

Voor de volgende dag spreken we af met een gids! Wordt vervolgt ……

                                                             

maandag 23 julil Khiva - Tashkent




 

Om 9 u afspraak aan het ontbijt met het jong Spaans koppel .Zoals gisteren afgesproken vertrekken we samen om 10u naar de luchthaven van Nukus.

Onze taxidriver blijkt vandaag veel haast te hebben want de snelheidsmeter gaat zelden onder de 140km/u.

Enkel op de stukken waar hij politiecontrole vreest rijdt hij niet vlugger dan 40km/u.

Zodra we de vermoedelijke controles voorbij zijn gaat de snelheidsmeter pijlsnel naar omhoog.

Gelukkig worden we steeds afgeleid door ons Spaans ( engels sprekend) jong koppel zodat we vergeten angstig te zijn bij dit rijgedrag.

Ons vliegtuig vertrekt om 15u , we zijn goed op tijd. Onze koffers zijn ingecheckt en we kunnen naar de boarding gaan . Aan de laatste controle worden we tegengehouden . We moeten mee naar een kleine donkere kamer . Daar we al veel gelezen hadden over corrupte ambtenaren hier in dit land , schrikken we wel eventjes. We zien dat enkel onze koffers van de band gehaald werden. Een norse stem beveelt ons de koffers te openen.

Onze vrees was echter ongegrond, zodra ze al onze Westerse spullen betast en bekeken hadden, werden onze koffers vrijgegeven. Met een sorry mochten we doorgaan.

In Tashkent is het even zoeken naar een nieuwe verblijfplaats. Alweer treffen we een echte rodeorijder als taxi.

Maar deze keer in een heel drukke stad. Er wordt getoeterd links en rechts gereden maar we zijn al bij al veilig in ons nieuw hotel beland.

In de directe omgeving van ons hotel is er geen restaurant. We vragen in een soort kruidenierswinkeltje waar we een eetgelegenheid kunnen vinden.

De vriendelijke man krapt even zijn baard en zegt dat hij bereid is voor ons iets lekkers klaar te maken .

Een tafeltje wordt gedekt in de voortuin en 1o minuten later genieten wij van een overheerlijk avondmaal, met een onuitspreekbare naam

 

Khiva

In ons guesthouse kunnen we kiezen, ontbijten op het dak met zicht op de oude stad, of in de prachtige eetzaal. Daar  buiten is het op dit uur al veel te warm en   kiezen we voor de prachtige eetkamer. We delen de tafel met 4 Chinezen en twee Engelsmannen.

Gewapend met een lekker uitgebreid ontbijt gaan we op verkenning in de oude stad van Khiva . Khiva is één openluchtmuseum . Dat Khiva beschermd is  als erfgoed van Unesco is zeker geen wonder. We bezoeken de ene moskee na de andere. Onze ogen worden verwend met een ongekende pracht.

Morgen vertrekken we naar Tashkent. Om het vliegveld van Nukus te bereiken moeten we de 3 uur durende rit door de woestijn overdoen . Hier in ons guesthouse hebben we een Spaans koppeltje ontmoet die ook morgen naar Nukus willen reizen . Ze willen met ons de taxi  delen , Uiteraard willen we dat . Het is altijd leuk reiservaringen te delen met andere backpackers.

De voorbereiding is begonnen. De vliegtickets hebben we al een tijd terug aangekocht . De aanvraag voor ons visum is in behandeling bij de Oezbeekse Ambassade . Stilaan beginnen we de route uit te stippelen.
Op 20 juli vertrekken we vanuit Brussel naar Oezbekistan. We vliegen via Riga (Letland) waar we helaas een wachttijd hebben van 6u naar Tashkent. Inderdaad  zeker niet de kortste weg . Maar we kunnen niet alles hebben: goedkope vliegtickets ,beste vliegtijden enz. ...

De blauwe lijn in de kaart wordt ongeveer ons reisdoel . We starten in Tashkent en nemen een nachttrein naar Urgengh (1120km )Vervolgens komen we in verschillende etappen terug naar onze startplaats.

Wordt vervolgt...