Uzbekistan 2012: Een bijzondere ontmoeting

Khast Imon

In de morgen bezoeken we Khast Imon. Met enige verlegenheid, uit angst dat ik in herhaling val durf ik deze schoonheid bijna niet beschrijven. Khast Imon is (alweer) een gewezen Koranschool. We zoeken de schaduw en we vleien ons tegen een muur om het verhaal van dit monument tot ons te laten doordringen.

In één van de grote binnenzalen kunnen we de grootste koran bezichtigen van heel centraal Azië. De kleinere zaaltjes zijn ingericht als museum waar eeuwenoude korans verzamelt zijn van over de gehele wereld, het zijn allemaal één voor een mooie kunstwerken Ondanks dat de koran voor ons geen enkele betekenis heeft, betrappen we er ons van dat we er helemaal stil van geworden zijn.

De chorzu Market. Deze hadden we al vluchtig bezocht toen wij hier 2 weken eerder waren aangekomen. Toen hadden we al besloten dit over te doen. De hele markt is een dorp op zijn eigen met: een groenten- uien- fruit- eier - kruiden- brood- banket- schoonheidsproductenmarkt en zo kan ik nog een tijdje doorgaan. Alles is netjes gesorteerd naast elkaar.

En van ieder soort staan er honderden verkopers die net het zelfde verkopen. Uiteraard ontbreken ook hier de leuke terrasjes niet waar we met een fris drankje de mensen kunnen gade slaan.

Netheid. Oezbekistan is het netste land dat we ooit bezocht hebben. Zelfs hier op de markt zouden we geen druivenpitje op de grond durven laten vallen. Alles is hier zo proper en clean.

Onze gidsen van links naar rechts Zafar , Sebastiaan ( de Duitser)en Radhavan.

De bibliotheek

In de vooravond besluiten we met de metro naar ons hotel te gaan. Gewapend met onze lonely Planet ( lees Engelse reisbijbel ) stappen we op de metro. Algauw trekken we de aandacht van 3 jonge mannen ( we schatten ze 30- 35jaar). Mogen we jullie boek eens inkijken? Vragen ze ons in keurig Engels. Wat gaan jullie hier in Tasjkent nog bezoeken? We halen onze schouders op, en meteen vertellen ze dat we 2 halten verder de opera kunnen bezoeken. Graag willen ze ons tot daar vergezellen. Fier vertellen ze ons dat we nu in “het nieuwe Tashkent “zijn.

De opera is helaas gesloten, maar er is hier nog meer te ontdekken, de nieuwe bibliotheek, de grote ambassades, het park van de onafhankelijkheid. Het Timor plein. De show met de dansende fonteinen. Intussen vertellen ze ons de geschiedenis van hun land. Oezbekistan is nog maar 21jaar onafhankelijk. Sindsdien is er een groeiende welstand. Dit is ook te merken aan de grootsheid van de overheidsgebouwen. Alles is hier big en bigger.

Zonder dat we het goed beseffen zijn we intussen een 4tal uren verder. We besluiten een terrasje op te zoeken en onze gidsen te bedanken met een drankje. Het terras ligt in één van die mooie parken vlak naast het duurste restaurant van Tashkent (dat weten we van onze gidsen). De drankjes mochten we onder geen enkele voorwaarde zelf betalen. Wij waren hun gast. Als slot vragen we hen of zij voor ons in het Uzbeeks een taxi willen bestellen naar ons hotel. Want heel wat taxirijders verstaan geen enkel woord Engels. Ze laten een taxi stoppen en voor we het goed beseffen betalen zij onze rit naar hotel terug.Nog gauw geven ze hun telefoonnummer. Mochten we hoedan ook hier in de problemen geraken dan ziijn ze bereid ons te helpen Dankbaar denken we aan deze 3 vreemdelingen die zomaar met ons op pad zijn geweest. Wat weten we van hen? Twee van hen hebben in Zweden gestudeerd en zijn nu zakenpartners. Ze hebben al heel wat landen in Europa bezocht. Brussel kennen ze van de “grote markt” manneke pis, de chocolade en de verschillende soorten bier. De derde man is van Duitser die met een Uzbeekse vrouw gehuwd is. Deze laatste is hier in vakantie.