Urgut

Gisteren hebben we een afspraak gemaakt met de vader van de postmeester van het plaatselijk postkantoor. Alles kan hier met de plaatselijke bevolking geregeld worden. De man wil ons naar Urgut brengen 40km vanwaar we gelogeerd zijn.

Hoewel we ons hier veilig voelen laten we ons afhalen aan ons guesthouse, Zodat ons “kotmadam”weet met wie we optrekken.Uiteraard betalen we voor de rit heel wat minder dan aan de officiële taxi’s.

Geld wisselen ervaren we ook als een soort sport. Langs de drukke straten staan hele troepen mannen met zakken geld. U leest goed zakken geld! Madam exchange  money roepen ze in koor. We wisselen onze euro’s aan diegenen die ons de beste koers geef. Voor één  euro krijgen we 3300 sum , Uit noodzaak hebben we ons nieuwe toiletzakken gekocht om ons geld in op te bergen. Reken en tel maar zelf: €100 in briefjes van 500 of 1000 33OOOO  sum in briefjes van 500 of 1000 sum!

De rit naar Urgut  lijkt een beetje of we Paris Dakar aan het rijden zijn. Helemaal door elkaar geschuid komen we anderhalf uur later aan in Urgut. Het platte dorre landschap wordt nu omringd door een gebergte.

De markt van Urgut : een veld met duizenden  auto’s bevestigd ons vermoeden dat het hier een heel drukke bedoening zal worden.  Honderden kraampjes net gesorteerd per artikel dat ze verkopen. Stoffen bij elkaar , groenten en fruit,ijzerwaren schoonheidsproducten  enz… Per soort verkopen ze allemaal hetzelfde.Niemand verstaat hier een woord Engels. We zijn hier ook de enige buitenlanders.Met gebaren taal maken ze ons duidelijk dat we een foto van hen moeten nemen. Waarom? Dat is ook voor ons een open vraag.

De dames hebben letterlijk een mond vol gouden tanden. De meeste dames zijn daarbij nogal heel zwaar opgemaakt. Velen kleuren hun wenkbrauwen zo fel dat ze de ene wenkbrouw met de andere verbinden . Zo bekomen ze één dikke zwarte lijn op hun voorhoofd.

Onderweg stellen we vast dat in de kleine dorpen de tijd nog even is blijven stilstaan. Vervoermiddelen als ezel en kar zijn hier geen uitzondering.

Over vervoermiddelen gesproken, fietsen en brommers zie je hier nauwelijks. De auto’s : heel veel oude Lada’s, verder nog Daewoo  en Chevrolet. Steeds de kleinere types. Verder geen enkel  ander automerk. Ons “ kotmadam” verteld ons de dat er  enkel Chevrolets mogen worden ingevoerd. Een paar jaar eerder waren dat Daewoo’s en nog daarvoor Lada’s.               

De wegen zijn niet gemarkeerd met strepen. Hier oversten ze links en rechts. Vrouwen zie je hier niet een wagen besturen.

Wel is er veel politie controle ( Nederlanders die we hier ontmoet die ze de groen petten noemen). Bij elke controle moeten ze hun pasport tonen. Meermaals hebben we al gemerkt dat ze wat geld toeschuiven om door te mogen rijden. Zodra ze merken dat er toeristen in de wagen zitten geven ze met een nors gebaar dat er mag doorgereden worden