Tot slot

Om 19u15 landen we op Vaderlands bodem. Ons harten slaan sneller, de adrenaline neemt toe. Straks zien we dankbaar onze naasten terug.

We zijn een avontuur rijker. Uzbekistan, de verre onbekende bestemming lijkt voor ons nu opeens niet zo ver meer te zijn, niet meer onbekend. Uiteraard was de periode te kort om het land volledig te kennen. Als reiziger doe je veel indrukken op, maar we blijven toeristen.

Zelf hebben we het ervaren als een gastvrij land. Een land dat heel veel aan cultuur te bieden heeft. Een land dat gemakkelijk te bereizen valt.

Uzbekistan is de derde grootste politiestaat ter wereld( gelezen en gehoord van inlanders ) Zelf hebben we er weinig of geen problemen door ondervonden. De controles op alles wat openbaar zijn daar heel streng. Mogelijks heeft dat ook zijn voordelen en kunnen we er wat uit leren…

Om af te sluiten wil ik ieder danken die ons dagelijks via deze blog gevolgd hebben. Aan diegene die een reis naar Uzbekistan plannen mogen altijd kontacht opnemen.Eerstdaags plaats ik nog een diapresentatie op deze blog.

Riga Letland

Riga Letland.

Bij het wachten op onze vlucht van Tashkent naar Riga horen we West-Vlaams spreken van  2 Reizigers die op dezelfde vlucht wachten als die van ons. Hoewel deze reizigers al een 40 tal jaren in het Leuvense wonen, hun West-Vlaams taalgebruik hebben ze in ere gehouden. Algauw worden de reisverhalen en de belevenissen van Uzbekistan uitgewisseld. De wachttijd van Riga naar Brussels is 12u! We besluiten om met ons vieren deze tijd te benutten om de stad te bezoeken.

Riga is een historisch stadje dat meer dan een bezoek waard is. Helaas komen we in een temperatuur verschil van 20°! En alsof dit nog niet genoeg is, het regent pijpenstelen. We trakteren ons zelf in een mooi typisch brasserietje. Vervolgens bezoeken we de Dom van Riga. We hebben geluk om 12u gaat er in deze Dom een concertje door. Een fijne onderbreking in dit rotweer.

Bus 22 brengt ons weer naar de luchthaven. Dit voor het laatste stukje van ons avontuur.

Onze laatste dag in Uzbekistan.

Onze laatste dag in Uzbekistan.

Voor de laatste keer wandelen we in Tashkent. We kiezen weer voor de nieuwe stad met zijn prachtige gebouwen en parken. Met momenten wanen we ons in Dubai. Alles is hier zo groots.

 Een laatste terrasje, een lunch, een laatste metrorit.

Vannacht vertrekken we naar Riga (Letland)5u30 vliegen. Daar hebben we een wachttijd van 12u. Net genoeg om ook deze stad te verkennen. Meer hierover in een volgend verslag.

Tashkent

Hoewel we al redelijk aan de warmte gewend zijn, hebben we toch de indruk dat het vandaag nog warmer is dan de vorige dagen. Het is zondag, hier is dat ook te merken, weinig verkeer, minder taxi’s alles op een trager tempo. Ook wij doen het vandaag wat rustiger aan. De meeste bezienswaardigheden hebben we hier gezien, en trouwens we hebben morgen nog een volle dag.

Daar de metrostations beschreven staan als prachtige monumenten besluiten we kaartjes te kopen en de belangrijkste trajecten af te leggen. We voelen ons als twee kinderen die met kaartjes onbeperkt op de kermis mogen stappen. Helaas mogen er geen foto’s genomen worden. Er is een overvloed aan bewaking en controle. Wel willen we erbij vermelden dat ze tegen ons steeds heel vriendelijk en behulpzaam waren. Onze “ toevallige gidsen” die we gisteren hebben ontmoet vertelden ons dat Uzbekistan de derde grootste politiestaat ter wereld is. Het aantal mannen in groen uniform is hier in dit land ook niet te tellen.

Verder doen we de wandeling die we gisteren deden nog eens over, nu zonder onze gidsen. We zoeken in de parken de koelte op. We geraken ook niet uitgekeken op de mooie kleurrijke fonteinenshows op de maten van de aangepaste muziek.

De avond sluiten we af in de schaduw van het operagebouw. Deze buurt is zeker de rijkste van Tashkent. Hier vinden we winkels met grote namen. Ook onze Belgische Villeroy and Boch porselein heeft hier een vestiging. We kiezen een mooi terrasje om te lunchen. Gastronomisch valt er in dit land niet veel te beleven. Het is lekker, goedkoop en daar is alles meegezegd. Mogelijks heb ik een verkeerd beeld over de Uzbeekse gastronomie daar we heel voorzichtig zijn ten gevolge van de darmontsteking die we hier heb opgelopen.

Dat Uzbekistan een moslimland is dat staat vast. Wij echter stellen vast dat we hier niets gemerkt hebben van de ramadan ( we zitten midden de ramadan tijd ). Er wordt nergens meer gegeten en gesmuld dan hier. De omvang van de ( oudere )dames en heren bevestigen deze stelling. De kledij van de vrouwen laat niets vermoeden dat ze moslim zijn, zelden zien we iemand met een sluier op het hoofd. De talrijke minaretten blijven stil, geen gezang, geen oproep naar gebed. Tenslotte is het hier op zondag rustdag en niet op vrijdag.

Een bijzondere ontmoeting



Khast Imon



 In de morgen bezoeken we Khast  Imon. Met enige verlegenheid, uit angst dat ik in herhaling val durf ik deze schoonheid bijna niet beschrijven. Khast Imon is (alweer) een gewezen Koranschool. We zoeken de schaduw en we vleien ons tegen een muur om het verhaal van dit monument tot ons te laten doordringen.

In één van de grote binnenzalen kunnen we de grootste koran bezichtigen van heel centraal Azië. De kleinere zaaltjes zijn ingericht als museum waar eeuwenoude korans verzamelt  zijn  van over de gehele wereld, het zijn allemaal één voor een mooie kunstwerken  Ondanks dat de koran voor ons geen enkele betekenis heeft, betrappen we er ons van dat we er helemaal stil van geworden zijn.

De chorzu Market. Deze hadden we al vluchtig bezocht toen wij hier 2 weken eerder waren aangekomen. Toen hadden we al besloten dit over te doen. De hele markt is een dorp op zijn eigen met: een groenten- uien- fruit- eier - kruiden- brood- banket- schoonheidsproductenmarkt en zo kan ik nog een tijdje doorgaan. Alles is netjes gesorteerd naast elkaar.

 En van ieder soort staan er honderden verkopers die net het zelfde verkopen. Uiteraard ontbreken ook hier de leuke terrasjes niet waar we met een fris drankje de mensen kunnen gade slaan.

Netheid. Oezbekistan is het netste land dat we ooit bezocht hebben. Zelfs hier op de markt zouden we geen druivenpitje op de grond durven laten vallen. Alles is hier zo proper en  clean.



Onze gidsen  van links naar rechts Zafar , Sebastiaan ( de Duitser)en Radhavan.



De bibliotheek

In de vooravond besluiten we met de metro naar ons hotel te gaan. Gewapend met onze lonely Planet ( lees Engelse reisbijbel ) stappen we op de metro. Algauw trekken we de aandacht van 3 jonge mannen ( we schatten ze 30- 35jaar). Mogen we jullie boek eens inkijken? Vragen ze ons in keurig Engels. Wat gaan jullie hier in Tasjkent nog bezoeken? We halen onze schouders op, en meteen vertellen ze dat we 2 halten verder de opera kunnen bezoeken. Graag willen ze ons tot daar vergezellen. Fier vertellen ze ons dat we nu in “het nieuwe Tashkent “zijn.

De opera is helaas gesloten, maar er is hier nog meer te ontdekken, de nieuwe bibliotheek, de grote ambassades, het park van de onafhankelijkheid. Het Timor plein. De show met de dansende fonteinen. Intussen vertellen ze ons de geschiedenis van hun land. Oezbekistan is nog maar 21jaar onafhankelijk. Sindsdien is er een groeiende welstand. Dit is ook te merken aan de grootsheid van de overheidsgebouwen. Alles is hier big en bigger.

Zonder dat we het goed beseffen zijn we intussen een 4tal uren verder. We besluiten een terrasje op te zoeken en onze gidsen te bedanken met een drankje. Het terras ligt in één van die mooie parken vlak naast het duurste restaurant van Tashkent (dat weten we van onze gidsen). De drankjes mochten we onder geen enkele voorwaarde zelf betalen. Wij waren hun gast. Als slot vragen we hen of zij voor ons in het Uzbeeks een taxi willen bestellen naar ons hotel. Want heel wat taxirijders verstaan geen enkel woord Engels. Ze laten een taxi stoppen en voor we het goed beseffen betalen zij onze rit naar hotel terug.Nog gauw geven ze hun telefoonnummer. Mochten we hoedan ook hier in de problemen geraken dan ziijn ze bereid ons te helpen Dankbaar denken we aan deze 3 vreemdelingen die zomaar met ons op pad zijn geweest. Wat weten we van hen? Twee van hen hebben in Zweden gestudeerd en zijn nu zakenpartners. Ze hebben al heel wat landen in Europa bezocht. Brussel kennen ze van de “grote markt” manneke pis, de chocolade en de verschillende soorten bier. De derde man is van Duitser  die met een Uzbeekse vrouw gehuwd is. Deze laatste is hier in vakantie. 

De bibliotheek

Het kleurrijk fonteinespectakel

 











Van Bukhara naar Tashkent

Deze morgen is er een hele attractie aan ons hotel Er hangt een nieuw bord aan de deur van het hotel met vermelding: Rally Mongolië 2012. De speciaal uitgeruste wagens die voor de deur geparkeerd staan hebben heel veel bekijk. De rally is  gestart in Londen, in grote trekken rijden ze door Duitsland, Roemenië, Turkije, Iran, Turkmenistan Uzbekistan om te eindigen in Mongolië. In 30 dagen leggen ze een een 1/3 van de wereldbol af.

Vandaag bezoeken we het Summer Palace van één of andere  Emir. (Summer palace kan je vergelijken met wat wij een kasteel zouden noemen). De prachtige gedecoreerde kamers zijn gevuld met uitzonderlijke giften  vazen, klokken, zilverwerk…deze geschenken waren een soort tol  om Bukhara te mogen binnenkomen . Giften uit alle hoeken van de wereld vooral China, Japan en ook een groot deel vanuit Europa. Dit alles dateert uit de bloeiende handelsperiode van de zijderoute. Bukhara was in die tijd een heel belangrijke handelsstad.

Onze laatste avond in deze stad sluiten we af op het meest sfeervolle  terras. Onder de bomen aan het vijvertje de kleurrijke  sfeerverlichting. Tijdens onze lunch genieten we met het bekijken van al die verschillende mensen.

Bukhara Emir's summer palace

Deze morgen is er een hele attractie aan ons hotel Er hangt een nieuw bord aan de deur van het hotel met vermelding: Rally Mongolië 2012. De speciaal uitgeruste wagens die voor de deur geparkeerd staan hebben heel veel bekijk. De rally is  gestart in Londen, in grote trekken rijden ze door Duitsland, Roemenië, Turkije, Iran, Turkmenistan Uzbekistan om te eindigen in Mongolië. In 30 dagen leggen ze een een 1/3 van de wereldbol af.

Vandaag bezoeken we het Summer Palace van één of andere  Emir. (Summer palace kan je vergelijken met wat wij een kasteel zouden noemen). De prachtige gedecoreerde kamers zijn gevuld met uitzonderlijke giften  vazen, klokken, zilverwerk…deze geschenken waren een soort tol  om Bukhara te mogen binnenkomen . Giften uit alle hoeken van de wereld vooral China, Japan en ook een groot deel vanuit Europa. Dit alles dateert uit de bloeiende handelsperiode van de zijderoute. Bukhara was in die tijd een heel belangrijke handelsstad.

Onze laatste avond in deze stad sluiten we af op het meest sfeervolle  terras. Onder de bomen aan het vijvertje de kleurrijke  sfeerverlichting. Tijdens onze lunch genieten we met het bekijken van al die verschillende mensen.